Mijn hond heeft een nogal ongebruikelijke naam. Haar eerste eigenaar noemde haar ‘Rocksie’, zo staat in haar paspoort. Ja honden hebben een paspoort, net als mensen. En ook een chip. Die hebben wij dan weer niet, al zal dat niet lang meer duren vermoed ik. Een eigenaardige naam, Duits voor ‘Rock ze’. Ik googelde de naam en vond een speelgoedbeer met een roze koptelefoon op en een roze pakje aan waar een iPod in zat. Kortom, mijn hond is een rockchick. Ik besloot de muzikale factor in haar naam in stand te houden en doopte hem om tot ‘Roxy’.
Naast een ongebruikelijke naam, heeft mijn hond een ongebruikelijke gewoonte. Ze eet van de straat. Dat doen honden wel vaker, dus bijster bijzonder is dat niet. Het ongebruikelijke zit ‘m in de voedselkeuze. Waar andere honden het bij een achteloos gevallen boterham laten, haalt mijn hond haar neus niet op voor beschimmelde macaroni, die mijn buren wekelijks van het balkon pleuren. De laatste keer zelfs met pan en al.
‘Voor de vogeltjes’.
Alsof vogeltjes hartje zomer trek hebben in macaroni met Smac. Het is aan mij de schone taak mijn hond voor voedselvergiftiging en diarree te behoeden. En daarmee ook mijzelf, want restjes stront uit de kieren van je laminaat pulken is geen pretje kan ik je vertellen.
Roxy’s voormalige eigenaar was onbekend bij het dierenasiel, maar ik kwam haar toevallig tegen bij de uitgang van de supermarkt. Een blonde vrouw (skinny jeans, hoge laarzen, leren jasje) vroeg in het Duits of ik haar daklozenkrant wilde kopen. Ik gaf haar een paar Euro. Plots lichtten haar helblauwe ogen op: ‘Aber guck mal! Das ist unsere Rocksie!’ Ze haalde Roxy aan, maar Roxy gromde. En liep weg. Zou ik ook hebben gedaan. Een leven als dakloze vrouw is al zwaar, laat staan als dakloze hond. Geen wonder dat Roxy restjes van de grond at, jong geleerd is oud gedaan tenslotte.
Gisteren stuitte ze op een waar godenmaal. Ik stond buiten achteloos met de buurman te keuvelen, totdat ik een zurige lucht rook. Ik keek achterom waar Roxy zich aan een grote, gele plas met ondefinieerbare stukjes tegoed deed. Haar smulpartij: een dikke drap kots. Eenmaal thuis kreeg ze haar Bonzo-brokken met lamsvlees, rijst en wortelen voorgeschoteld. Een culinair hoogstandje onder de honden-diners.
Ze liet het staan. Ondankbare hond.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten