Afscheid van mijn metgezel

Vierentwintigeneenhalf jaar lang heb ik je al bij me. Mijn trouwe metgezel. In mijn tas, in mijn jas en in mijn la. Je geeft me troost tijdens ruzies en huilbuien. Je brengt me gezelligheid tijdens een kop koffie, op het terras en na het eten. Je geeft me energie op de fiets en tijdens het wandelen met mijn hond. Ja zelfs tijdens het lopen van een halve marathon stopte ik zo nu en dan om je vijf minuten aan mijn mond te kunnen drukken. En in vroeger tijden motiveerde je me tijdens het werken. Van welke andere metgezel kan ik dat zeggen?

Mijn liefde voor jou gaat zelfs zo ver dat ik bereid was je broertjes en zusjes te villen. In periodes van armoede (16 jaar, 10 gulden zakgeld) raapte ik samen met mijn vriendin je weggesmeten broer- en zussenlijkjes van de straat om weer zo een als jij te creëren.
Ook al smaakte je samengesteld minder verfijnd, je bleef lekker.
Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf als ik ’s avonds laat in je doos grabbelde zonder resultaat. De leegte die daarop volgde bezorgde me slapeloosheid. En oh, wat was ik blij als ik je de volgende dag weer mocht aanraken. Soms was ik je kwijt. Dan zocht ik je, overal. Op de meest onmogelijke plekken, ja zelfs in de vuilniszak en in de stofzuiger.

Ik verheugde me op onze zilveren bruiloft maar helaas, ik sta op het punt om met je te breken. Ik wil stoppen. Dat heb ik al zo vaak gedacht, gezegd en gedaan. En uit verdriet begon ik te eten. Maar vele kilo’s verder weet ik: er is geen substituut voor jou. Je wist me steeds weer te verleiden met je bruine kop, je geur en hoe je smaakt. Een vriend zei zelfs: ‘Ben je al gestopt met stoppen?’

Ik zal moeten wennen aan een leven zonder jou. Ze zeggen dat het beter is voor me. En stiekem weet ik dat ook wel. Maar als ik er aan denk en ik je nog eenmaal kus, krijg ik het benauwd. Ondanks dat ik verteerd word door het aankomende gemis, ben ik nu eigenzinnig genoeg om – met pijn in het hart – definitief afscheid van je te nemen. Tijdens het tikken van dit stuk, tik ik nog wat restjes van je weg. De laatste. Dag lekkere sigaret, ik zal nog vaak aan je denken.

Ondankbare hond

Mijn hond heeft een nogal ongebruikelijke naam. Haar eerste eigenaar noemde haar ‘Rocksie’, zo staat in haar paspoort. Ja honden hebben een paspoort, net als mensen. En ook een chip. Die hebben wij dan weer niet, al zal dat niet lang meer duren vermoed ik. Een eigenaardige naam, Duits voor ‘Rock ze’. Ik googelde de naam en vond een speelgoedbeer met een roze koptelefoon op en een roze pakje aan waar een iPod in zat. Kortom, mijn hond is een rockchick. Ik besloot de muzikale factor in haar naam in stand te houden en doopte hem om tot ‘Roxy’.

Naast een ongebruikelijke naam, heeft mijn hond een ongebruikelijke gewoonte. Ze eet van de straat. Dat doen honden wel vaker, dus bijster bijzonder is dat niet. Het ongebruikelijke zit ‘m in de voedselkeuze. Waar andere honden het bij een achteloos gevallen boterham laten, haalt mijn hond haar neus niet op voor beschimmelde macaroni, die mijn buren wekelijks van het balkon pleuren. De laatste keer zelfs met pan en al.
‘Voor de vogeltjes’.
Alsof vogeltjes hartje zomer trek hebben in macaroni met Smac. Het is aan mij de schone taak mijn hond voor voedselvergiftiging en diarree te behoeden. En daarmee ook mijzelf, want restjes stront uit de kieren van je laminaat pulken is geen pretje kan ik je vertellen.

Roxy’s voormalige eigenaar was onbekend bij het dierenasiel, maar ik kwam haar toevallig tegen bij de uitgang van de supermarkt. Een blonde vrouw (skinny jeans, hoge laarzen, leren jasje) vroeg in het Duits of ik haar daklozenkrant wilde kopen. Ik gaf haar een paar Euro. Plots lichtten haar helblauwe ogen op: ‘Aber guck mal! Das ist unsere Rocksie!’ Ze haalde Roxy aan, maar Roxy gromde. En liep weg. Zou ik ook hebben gedaan. Een leven als dakloze vrouw is al zwaar, laat staan als dakloze hond. Geen wonder dat Roxy restjes van de grond at, jong geleerd is oud gedaan tenslotte.

Gisteren stuitte ze op een waar godenmaal. Ik stond buiten achteloos met de buurman te keuvelen, totdat ik een zurige lucht rook. Ik keek achterom waar Roxy zich aan een grote, gele plas met ondefinieerbare stukjes tegoed deed. Haar smulpartij: een dikke drap kots. Eenmaal thuis kreeg ze haar Bonzo-brokken met lamsvlees, rijst en wortelen voorgeschoteld. Een culinair hoogstandje onder de honden-diners.
Ze liet het staan. Ondankbare hond.