vrijdag 20 februari 2009

PASPOORT/PASSPORT/PASSEPORT



Ouder worden, een feest voor je geest.
Maar niet voor je ego.
De meeste mensen worden geleidelijk ouder, sommige mooi, de meeste lelijk. Maar bij mij hakt Vadertje Tijd eens in de vijf jaar met de botte bijl op me in. Dat doet 'ie ook bij Marijke Helwegen, maar dat heeft toch een ander resultaat.

Het afgelopen jaar lag mijn paspoort in mijn lade te verstoffen. Totdat ik een brief kreeg van de afdeling Burgerzaken waarin ik eraan werd herinnerd dat mijn paspoort op 27 februari verloopt. Ik opende de lade, vouwde mijn paspoort open, keek in de spiegel, en weer terug in mijn paspoort en voor het eerst in mijn leven werd ik in de spiegel geconfronteerd met de genadeloze zwaartekracht: twee wangzakken.
Ik liftte ze met mijn vingers en het effect was een vijf jaar jonger spiegelbeeld. Misschien toch maar niet op vakantie deze zomer en in plaats daarvan een plek prikken bij de dichtstbijzijnde Botox-kliniek. Maar voor nu wist ik dat ik met mijn billen wangen bloot moest. Niks healing brushes of smudge tools, ik moest het onder ogen zien: de onwrikbare realiteit zou zich op de gevoelige plaat manifesteren. En gevoelig was 'ie. Inclusief voorhoofdsplakhaar, het bikkelharde bewijs dat Darwin's evolutietheorie klopt.

Maar liefst 36 euro heb ik uitgegeven aan pasfoto's totdat ik enigszins tevreden was. Wie mooi wil zijn moet pijn lijden. Ook in z'n portemonnee. Ga nooit naar Fotowereld aan de Nachtegaalstraat in Utrecht. Zelfs na 24 uur non-stop feesten, drinken en roken zie ik er beter uit dan op de pasfoto die zij van me schoten. Het resultaat herinnerde me aan een geschminkte Amber Tamblyn uit The Ring. Nadat de fotografe mij na vijf opnames hoorde zeggen dat ik een laatste herkansing wilde, begon ze te zuchten. Zou ik ook doen, als ik zulke beroerde shots van mijn hand zag.
Ik vroeg haar of ze stage liep.
Kon ze niet om lachen.
En dát je niet meer mag lachen, maar slechts 'vriendelijk' mag kijken, helpt ook niet bepaald. Uiteindelijk is er weinig verschil tussen een mugshot en een paspoortfoto. Streng kijken, blij of verleidelijk is mij bekend, maar vriendelijk? Die uitdrukking oefen ik nooit voor de spiegel. Maar ik weet nu dat mijn vriendelijke blik dezelfde is als wanneer ik moet poepen terwijl ik in de rij voor de kassa sta. En sinds de komst van de digitale fotografie lijkt het alsof ik per vijf jaar ook vijf kilo aankom.

IJdelheid is volgens de Katholieke kerk één van de zeven hoofdzonden.
Blij dat ik agnost ben.

Geen opmerkingen: