Groupies

Deze blog is gepubliceerd in Nieuwe Revu.

Don Diablo draaide onlangs in club Poema te Utrecht. En tijdens die gelegenheid heb ik voor het eerst kennis gemaakt met het fenomeen groupies. Nadat Phonic Funk de aanwezige bezoekers had opgewarmd, verscheen Diablo rond één uur ‘s nachts ten tonele. Wat er op dat moment gebeurde zal mij nog lang heugen: drómmen jongedames schoten als kakkerlakken naar voren. Daar waar de dansvloer een minuut daarvoor slechts half gevuld was, stond deze nu bomvol fraaie dames die zich verdrongen om al kronkelend als serpenten zo dicht mogelijk voor het glas te staan waarachter (de niet onaantrekkelijke) mijnheer Diablo stond te draaien. Dit schouwspel was voor de mannelijke aanwezigen een lust om naar te kijken, maar helaas voor de dudes: Don was het project. Een kwartier lang nam ik het volgende waar, dat zich voltrok in twee schijnbaar parallelle werelden:
Enerzijds Diablo, bevlogen, op het perfectionistische af achter zijn decks. Zijn ogen uiterst geconcentreerd gericht op zijn handelingen en als zijn ogen twinkelden, dan was het van ultiem plezier wanneer een opzwepende beat glorieerde in een climax. Waarbij hij niet keek naar de welgevallige dames, maar naar zijn compaan Bizzey. Als dolle honden sprongen ze elkaar om de nek. Als je al niet in een goede stemming verkeerde, verkreeg je die wel door alleen naar dat duo te kijken.
Anderzijds elkaar verdringende en vertrappende dames die wanhopig de geconcentreerde blik van Diablo trachtten te vangen: twee vriendinnen startten een sensuele dansact, niet naar elkaar kijkend, maar hun ogen strak gefocust op Diablo. Diablo draaide stoïcijns aan zijn knoppen. Ze zwaaiden wild met hun armen, om elkaar, over elkaar, naast elkaar. Het mocht niet baten. Diablo baalde omdat een CD-speler het heeft begeven en roept om een technicus. Ze riepen, gilden, schreeuwden, krijsten zelfs: ‘Hé Don, Dohooooon!’
Geen reactie.
Een tweede CD-speler begaf het en hij zag in gedachten zijn set naar de knoppen gaan. Ondertussen waren de dames gestopt met dansen en hun neuzen plakten zodanig tegen het glas dat het begon te wasemen. En even, heel even dachten ze zijn aandacht hebben.
IJdele hoop.
Diablo juichte als een kind zo blij toen er twee vervangende CD-spelers arriveerden. Zelden zulke desolate blikken gezien. De dames gaven op en liepen naar de bar om een breezer te scoren. Om na tien minuten de act te herhalen. Onverstoorbaar draaide Diablo een onvergetelijke set, letterlijk. Want twee dagen later loop ik nog kreupel omdat ik vijf uur nagenoeg non-stop heb gedanst.
God is a DJ.
Gelukkig is er een duivel, bijgenaamd Don.