To have or not to have

De laatste tijd komt het woord ‘kinderwens’ veel op mijn pad.
Via mijn werk (er is momenteel een maatschappelijke discussie gaande over de kinderwens van verstandelijk gehandicapten), maar ook via mijn vrienden.
Op een paar uitzonderingen na, hebben ze allemaal kinderen.
Ik niet.
En bij die uitzonderingen speelt dit onderwerp ook: vrienden wiens vriendinnen een kind willen, maar zij (nog) niet. En andersom.
‘De tijd dringt voor jou.’
‘Je mist écht wat als je geen kinderen hebt.’
‘Waarom heb jij geen kinderen?’
Opmerkingen en vragen die je nu eenmaal krijgt als je 37 jaar bent en kinderloos bent.
Om op die laatste vraag in te gaan: ik heb geen hekel aan kinderen, vind ze zelfs leuk, maar het is er tot nu toe niet van gekomen.
Dat klinkt simpel en dat is het ook.
Alle (levens)vragen die ik mezelf stel analyseer ik tot uitputtens toe, maar op deze vraag heb ik al jaren hetzelfde, simpele antwoord.
Ik zat eergisteren op het terras met een goede vriend van me. Hij is oorlogsjournalist, nuchter, aardig onverschrokken en niet bang voor de dood. Zijn vriendin raakte zwanger, maar hij besloot om – unembedded – naar Uruzgan af te reizen. Een wankel evenwicht. Enerzijds je drang, bijna drift om te doen wat je wil doen. Anderzijds wetende dat er een kans bestaat op sneuvelen en je ongeboren kind jou nooit zal kennen.
Zoals gezegd: hij ging, maar niet zonder zijn testament te wijzigen. En is heelhuids teruggekomen.
Maar ik dwaal af.
Hij vertelde mij, nu zijn vriendin zwanger is, dat er driften naar boven komen die hij niet kende.
Hij kocht babypakjes in New York.
Zomaar.
Lag een uur lang met zijn hand op haar buik om zijn ongeboren kind te voelen schoppen.
Mijmert over hoe het straks zal gaan, ook al heeft hij geen flauw idee hoe het uiteindelijk zal zijn. En tegenwoordig kan ik me iets voorstellen bij zijn emoties sinds mijn nichtje is geboren.
Toen ik in het ziekenhuis aankwam liep ik denkend aan een groot project op mijn werk richting de babyafdeling. Ik liep de zaal in en op het moment dat ik mijn zusje daar zag liggen, haar dochter, mijn nichtje in de wieg er naast, maakte zich plotseling een gevoel zich van mij meester dat ik niet kende. Ik gaf mijn zusje een kus op haar wang, keek haar aan, tranen welden op, keek naar mijn nichtje dat sereen lag te slapen en ik liet ze gaan.
Ontroering, bestaande uit geluk voor mijn zusje en liefde voor mijn nichtje, weet ik nu. Anders dan bij de kinderen van mijn vrienden.
Van een zuiverheid en puurheid waarvan ik niet wist wat ik er mee moest.
Dus liet ik het in al zijn heftigheid binnenkomen.
Dichter dan dit, op een eigen kind na, kom je niet.
Ik vroeg me de daaropvolgende dagen af waar dat gevoel uit bestond.
De belangrijkste vraag die ik mezelf stelde, was of het ‘verlangen’ was.
Was dat het geweest, dan had ik geweten wat dat ‘oergevoel’ inhoudt om moeder te willen worden.
En dan had ik een probleem gehad, want ik heb geen vriend of potentiële donor.
Maar dat was het niet.
Het gevoel bestond uit blijdschap en liefde, voor mijn zusje, haar man en mijn nichtje.

De spreekwoordelijke klok heb ik nog niet horen en voelen tikken.
En misschien gaat dat wel nooit gebeuren.
Ik denk er eenvoudigweg niet vaak aan.
En als ik er aan denk, bewust bij stil sta, constateer ik nog steeds dat ik geen actieve kinderwens heb.
Is dat erg?
Nee, ik vind van niet.
Wat je niet hebt, mis je niet, is mijn redenering.
Natuurlijk heb ik wel eens nagedacht of ik een kind alleen zou kunnen opvoeden.
Ik weet dat ik dat zou kunnen en over de middelen beschik die het kind nodig zou hebben.
Als ik morgen naar een kliniek bel, heb ik binnen afzienbare tijd een donor en ben ik met een beetje geluk en een poging of twee, zwanger.
Maar dat wil ik niet.
Het is voor mij niet aan de orde dát ik een kind wil.
Voor mij is het meest essentiële van wie ik een kind zou krijgen.
Zolang een dergelijk persoon niet in mijn leven is, nog afgezien van hoe die persoon over deze kwestie denkt, is het niet aan de orde en houd ik het bij mijn eerdere, simpele antwoord.
En ik heb een hond.
Ook een soort kind.